Je maakt toch wat mee als gloeier ;-) …

Nee, dít is geen grap, het is hier bal… En voor het eerst in mijn leven heb ik een raket horen ontploffen… Ver weg weliswaar, maar dat is toch raar… Normaal als je zoiets hoort denk je, ach, kwajongens, rotjes… Maar hier, nu, weet je dat het wat anders was dan een rotje…

Laten we beginnen bij het begin, altijd handig…

Woensdag jongstleden is er tijdens een precisie-actie van het Israëlische leger een zeer belangrijke figuur van de Hamas op de Gazastrook gedood… Het “slachtoffer” van deze aanval, Ahmed al-Jaabari, was de leider van de militaire vleugel van de Hamas, welke strijdt voor de bevrijding van Palestina en de vernietiging van de Joodse staat Israël nastreeft… Deze al-Jaabari was zeer gezien en populair onder de bevolking van de Gaza… Dus de Gaza is nu boos, heel boos…

Als antwoord op de eliminatie van al-Jaabari is de Hamas her-begonnen met het uitdelen van vele honderden Qassam- en Grad-raketten op het zuiden van Israël… Eén van deze raketten trof een appartement in Kiryat Malachi, niet ver van de Gazastrook… 3 inwoners vonden de dood, 5 anderen raakten gewond…

Nu is het niet ongewoon dat de Hamas raketten uitdeelt, maar dat deze doel trof was een verrassing, volgens Israël… Want Hamas behoort niet de technologie te hebben om doeltreffende raketten te hebben… Volgens Israël…

Het tegendeel is natuurlijk waar… Al jaren en jaren maakt de Hamas deze raketten deels zelf… Maar onderdelen moeten ergens vandaag komen… Deze onderdelen worden grotendeels de Gaza binnengesmokkeld via tunnels vanuit de Sinaï naar de Gaza en komen hoogstwaarschijnlijk (zonder twijfel eigenlijk) uit landen als Iran, Syrië, Egypte en alle andere Israël-vijandiggezinde landen… Technologie maakt heden ten dage sprongen voorwaarts, dus niet geheel raar dat ook de Hamas daar ook toegang toe heeft…

Terwijl de situatie hier dus escaleert zijn wij nog lekker “bezig” op Gezer, ruim 40 kilometer verwijdert van de Gaza… Dus buiten het bereik van de raketten van de Hamas, volgens de officiële verklaringen van Israël… Maar Johan is niet dom en volgt al jaren de ontwikkelingen in dit stipje op de wereld… Wat in Nederland (en misschien wel de rest van Europa) al regelmatig is geopperd, is natuurlijk logisch: de raketten van Hamas reiken verder dan Israël officieel verklaart… Maar hier niet hoor, volgens de officiële bronnen…

Waarom Israël dat blijft verkondigen is mij een raadsel, het is niet eens een publiek geheim… Alle Israëliërs die ik spreek zijn het met me eens, de Hamas-speeltjes zijn niet zo ongevaarlijk… En Iron Dome, het anti-raketsysteem van Israël, is ook niet feilloos, zo blijkt wel uit de dodelijke treffer van afgelopen woensdag…

Enfin, om een kort verhaal lang te maken, gaan we dus verder met het verhaal op Gezer, buiten (???) bereik van de cadeautjes van de Hamas… Het is donderdag tegen de middag en al de hele dag horen we straaljagers richting de Gaza gaan en vanuit de Gaza terugkomen… De één na de ander… Dennis, één van mijn Deutschische Siemens-collega’s, komt terug van een ritje naar een andere centrale en heeft onderweg hele kolonies tanks richting de Gaza zien gaan… Het is dus menens, dat is zeker…

Maar het wordt menensser… We worden bijeen geroepen… Officials van Siemens Israël gaan uitleg geven over de situatie in Israël… Een mooi praatje, er is geen gevaar, hier is de kaart, hier zijn wij, tot hier reiken de cadeautjes van de Hamas… Jaja… Een paar collega’s blijken er behoorlijk van onder de indruk te raken, voelen zich ineens minder veilig en vragen over bijvoorbeeld schuilbunkers… Nogmaals vertellen de officials dat er geen gevaar is voor ons, want de Hamas-cadeautjes reiken niet verder dan 40 km en Gezer is ongeveer 60 km verwijdert van de Gaza… Een verschil van 20 km (astronomisch een zandkorrel, raketomisch maar één stapje verder)… Ik geloof in ieder geval geen ruk van het verhaal dat we hier volkomen veilig zijn, maar ik maak me ook geen zorgen… De kans dat je een raket in je reet krijgt is, waar dan ook, astronomisch klein… De kans dat Gezer geraakt wordt, áls er gericht geschoten wordt, is daarentegen wel heel erg groot, dat is nu eenmaal zo…

Enfin, het leven gaat door op Gezer en uiteindelijk is er de wisseling van de wacht, de nachtploeg arriveert… Patrick en ik rijden weer lekker mee met Dennis en komen onderweg hele rijen militaire voertuigen tegen, allen op weg naar de Gaza… Eenmaal aangekomen bij het hotel treffen we collega’s aan die wat later vertrokken van Gezer en vertellen ons dat de nachtploeg onderweg is terug naar het hotel… Een Hamas-cadeautje is vlakbij Tel Aviv in zee terecht gekomen dus Gezer is niet meer veilig…

In het winkeltje van het hotel raak in gesprek met de uitbaatster en een Israëliër… De tv laat beelden zien van de ontwikkelingen… Ineens is Israël zich ervan bewust dat ook Tel Aviv in de gevarenzone zit… Ze vragen mij, als buitenlander, of ik me zorgen maak… Of ik bang ben… Ik ben niet bang maar wel op mijn hoede… In mijn hotelkamer open ik zoals gewoonlijk mijn raam en hoor in de verte “kaboem”… Een cadeautje van de Hamas is op een open veld in de buurt van Ramat Gan terecht gekomen… En ik zit in Ramat Gan…

Maar life goes on, ook hier… Samen met Patrick, Oender en Dennis gaan we wat eten bij een tentje in het park alhier… En dat werd me een partij gezellig… We hebben dit festijn ons “laatste avondmaal” gedoopt ;-) … Het eten was super, de biertjes lekker, de tequila te gek (bedankt voor het rondje van de zaak)… En aangezien dit zomaar onze laatste avond op deze aardkloot zou kunnen zijn (you never know) besluiten we er gewoon een feestavond van te maken… Dit doen we door te gaan party-crashen (jawel, weer gelukt)…

Op het terrein van Kfar Maccabiah is een feestzaal waar op dat moment een bruiloft is… Ik loop eerst op de bruid af en feliciteer haar met haar bruiloft… Dan vraag ik iemand, waarvan ik denk dat hij het een en ander regelt daar, of het goed is dat we even meedansen… Geen punt, doe gezellig mee… We krijgen een of ander heftig drankje toegediend, en nog een… We maken foto’s, we dansen mee, gezellig!!! Dan, na een uurtje of zo, sta ik te midden van een groep lekker gek te doen tot ik zie dat mijn vrienden iets naar me roepen… Ik ga naar ze toe en daar staat ook een iemand… Wat we hier doen… Ik leg mijn arm op zijn schouder en leg uit wie we zijn, waarom we hier zijn, en dat we uitgenodigd zijn… Uhuh… Ons wordt vriendelijk verzocht te gaan, men kent ons niet… Samen met die iemand loop ik naar de uitgang, leg nogmaals uit, bedank hem voor de gastvrijheid, en gaan naar het hotel toe…

In het hotel lopen we linea recta naar de kamer van de teamleader van Siemens… Party there, oh yeah… Snel haal ik de flessen bier die ik eerder op de avond samen met Dennis heb gekocht op in mijn hotelkamer en we gaan lekker verder met feesten… Rond een uurtje of twee geef ik één van mijn vrienden een schouderklopje en hij flikkert per direct om, kop tegen de muur, ladderzat… Met moeite krijgen we hem weer op zijn hoeven… Het is genoeg voor nu… We brengen hem naar zijn kamer en met moeite krijgen we hem zover zijn bed te bezoeken…

Met 2 hardliners gaan we op weg naar de bar van het hotel… En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet… Nou, dat lange niet duurde voor één van de 2 hardliners plusminus 5 minuten… Hij flikkert in slaap aan de bar en met moeite weten we hem te overtuigen toch ook maar zijn dekbed op te zoeken… En daar zitten we dan, Oender en ik… Van alle Siemens- en subcontractor-leden zijn de enige twee niet-Duitsers… Een geboren Turk en een geboren Nederlander hebben de nacht der nachten overleefd… Niet totaal nuchter meer, maar nuchter genoeg om te zeggen enough is enough… We delen het biertje van onze laatste medestander en gaan ook ons dekbed opzoeken…

Om een uur of 4 zoek ik dan eindelijk het gezelschap op van mijn dekbed, om rond 10 uur weer volledig wakker te zijn… Ontbijttijd… In de ontbijtruimte kom ik in gesprek met een Nederlandse Joodse vrouw uit Assendelft (kleine wereld soms)… Ze is situaties zoals het nu is hier in Israël gewoon en is toch lichtelijk verbaasd over mijn kalmte betreffende de situatie… Ze is hier op familiebezoek, samen met haar zoontje, man (Jood van Irakese afkomst) en haar nog ongeboren “wat het ook gaat worden”… Leuk gesprek over het hoe en waarom van de Joodse staat en het volk Israël…

Na het ontbijt ga ik even op stap… Luchtje scheppen… Ik drink wat bij de plaatselijke Dalida en daar is ze weer… Wederom praten we over van alles en nog wat, vooral over de situatie ter plaatse natuurlijk… De dame vindt het zeer interessant hoe ik over de huidige situatie denk en vindt het leuk dat ik me heb verdiept in (en dus kennis heb van) de staat Israël en het volk Israël… Het gesprek loopt al snel uit naar dik een kwartier en we zien elkaar vast nog wel een keer…

Nu zit ik even bij te komen… Gisteren was een lange dag… Maar oergezellig… En laat die cadeautjes van de Hamas maar komen, ik kop ze gewoon terug…

!תן לי הפסקה ?אני ?פוחד

Johan