En zo vliegt de eerste week om…

Eindelijk weer een verhaaltje op WaarBenJij.nu. Het heeft even geduurd, ik zit hier alweer ruim een week, maar zoals iedere getalenteerde schrijver heeft ook schrijver dezes inspiratie nodig. Zonder inspiratie een writersblock. Met een writersblock geen verhaaltje(s). Zo is het leven van een schrijver.

Tja, inspiratie, het was even ver te zoeken. Sinds mijn vorige en eerste verblijf hier in Israël is er weinig verandert, behalve: geen raketten dit keer, tot nu toe. Het schijnt dat Israël met Hamas om de tafel zit. Er is sprake van een wapenstilstand, dus tot nu toe geen spannende sirenes en wegduiken in schuilkelders. Geen spectaculair vuurwerk boven onze hoofden. Fijn voor het volk Israël, minder spannend voor mij.

Maar de dreiging blijft natuurlijk altijd bestaan. Maar ondanks deze dreiging gaat het volk Israël gewoon door met wat het doet. Er wordt flink gebouwd hier in Tel Aviv. De terrassen van restaurants en barretjes zitten overvol. De straten zitten verstopt met allerhande vier- en tweewielers. Wat een verschrikkelijke drukke stad is Tel Aviv. En booming, zo te zien. Dat booming merk je ook wel aan de prijzen hier. Een biertje op het terras kost gewoon ruim 5 euro. En de prijzen in restaurants zijn ook gewoon lekker Nederlands duur. En de supermarkten moeten ook maar eens ouderwets Nederlands aan een prijzenoorlog gaan beginnen, wat is alles duur hier zeg.

Wat wel spannend blijft is om zonder kleerscheuren een zebrapad zien te overbruggen. Ze rijden hier als gekken. En overal van die motorscooters die zigzaggend door het overige verkeer scheuren, waanzin. Men heeft hier ook de fiets ontdekt, maar fietsen tussen het overige verkeer in, is een regelrechte poging tot zelfmoord. Dus waar fietst men? Op de stoep. Er zijn wel wat fietspaden, maar het verschil tussen fietspad en stoep is dusdanig uitermate klein dat elk moment je vouwen uit je kleren kunnen worden gefietst.

Fietsen is dusdanig populair aan het worden hier, dat er overal plekken zijn waar je fietsen kunt huren. Een fantastisch systeem weliswaar. Voor het hotel staat zo’n plek. Creditcard door een gleuf halen, fietsnummer selecteren, slot gaat er van af en je fiets weg. Zie je ergens anders zo’n plek, fiets stallen, op slot zetten, klaar. Misschien ga ik me daar een keer aan wagen en rij ik voor de lol eens naar Ramat Gan, op bezoek bij vriend David, van de aldaar vorig jaar veel bezochte shoarmatent. En wellicht even op bezoek bij vriendin Renee, ontmoet bij diezelfde shoarmatent.

De reis naar Tel Aviv, vorige week dinsdag, was gewoonweg kut. Met SAS naar Kopenhagen (hapjes en drankjes tegen betaling). Dan van Kopenhagen naar Tel Aviv, met SAS (wederom hapjes en drankjes tegen betaling). Schandalige vertoning van SAS, geen aanrader dus. Vanaf luchthaven Ben Gurion met een taxi naar het hotel, slapen doen, volgende dag om 6 uur ontbijt en om kwart voor 7 de bus in. Ik zit met mijn Deutschische collega’s in hotel Grand Beach, vlakbij het strand. Het hotel stelt geen reet voor, geef mij maar Kfar Maccabiah waar we vorig jaar zaten. Weliswaar zaten we toen verder van het centrum, maar ik zat daar gewoon lekkerder.

Om kwart voor 7 zitten we dus in de bus. Ruim 45 minuten bussen naar Gezer Power Station alwaar onze container met oven niet op ons stond te wachten. Ja hoor, daar gaan we weer. We willen wel werken, het zit gewoon bijna altijd tegen. De container stond nog in de haven alwaar af en toe wilde stakingen en werkonderbrekingen bleken te zijn. Men wil meer loon. Uiteindelijk komt onze container vrijdagmiddag laat aan, het begin van de Sabbat. En zo gebeurt het dus dat we pas zondag aan de slag kunnen. En maandag 7 oktober staat hij er dan in volle glorie, onze mooie oven.

Nu heb ik de afgelopen tijd al aardig wat HT-gloeiingen gedaan, maar deze keer gaat het anders dan ik gewend ben. We gaan alleen de Mixing Chambers doen, maar zonder vooraf gerepareerd te zijn. We gloeien die dingen naar 1120 graden om vervolgens na een uurtje 1120 de oven te tillen. Daarna wordt er gerepareerd en gloeien we die dingen nog een keer naar 980 graden om vervolgens gecontroleerd af te koelen. Om het even, de metaal-experts weten wat ze willen. Maandag werd meteen de eerste Mixing Chamber “GT21 links” op de ovenvloer geplaatst zodat we dinsdag konden beginnen met gloeien. En ik ga zoals bijna gewoonlijk de nacht in.

Op een kleine stroomstoring, branderstoring en automaatstoring na gaat de gloeiing fantastisch en rond 2 uur ’s nachts tillen we de oven op. Spectaculair gezicht blijft dat toch. Jammer dat het niet is toegestaan dit te delen met jullie via sociale media, maar op verzoek kom ik langs om het eens te laten zien, filmpjes zijn gemaakt. Of komen jullie langs.

Woensdag 9 oktober, gaat de fik er wederom in, Mixing Chamber “GT21 rechts” ondergaat zijn/haar HT behandeling. Volgens planning en berekeningen ben ik vandaag rond middernacht klaar, dus stiekem hoop ik op wat kleine probleempjes, anders zit ik hier tot 5 uur morgenochtend te niksen.

Hoe het verder verloopt qua tijdspanne, geen idee. Nu ligt “GT21 rechts” dus te bakken. GT21 links en rechts worden dan in de loop van tijd gerepareerd en wederom gegloeid. Dan is er hier ook nog GT22 (links en rechts), maar wanneer we die voor behandeling krijgen staat nog een beetje open.

Ja, van Grand Beach Hotel naar Gezer Power Station vice versa, dag in dag uit, sjonge sjonge, wat een onderneming. Eén onderneming? Iedere keer een andere onderneming. Busonderneming wel te verstaan. Vele wegen leiden naar Rome, maar meer wegen leiden naar Gezer. De ene keer doen we er 35 minuten over, afgelopen woensdag deden we er 1 uur en 15 minuten over. Tour d’Touristique. Dwars door Tel Aviv (er zijn echt waar snelwegen in Israël hoor, meneer de buschauffeur). Bij de afslag naar Gezer de verkeerde kant opgereden (Ja, maar jullie moeten toch naar Gezer? Ja, Gezer Power Station, niet dat verrekte kleine dorpje een paar kilometer verderop, wat moet een buslading Siemens-specialisten + een gloeispecialist in een kolonisten-dorpje?). Meneer de buschauffeur geïrriteerd, wij te laat op site.

En daar zit ik dan, te turen naar cijfertjes welke gestaag oplopen totdat deze cijfertjes (als alles goed gaat) 1120 gaan aangeven. Dat zal dus rond middernacht zijn. Na het nodige te hebben opgeruimd na de gloeiing zal ik dan rond een uurtje of 2 ’s nachts starten met me stierlijk te gaan vervelen tot de bus ons rond 5 uur komt ophalen. Dan zit ik om 6 uur aan het ontbijt, om half 7 aan een biertje en flikker ik waarschijnlijk rond half 8 in elkaar om dan een paar uurtjes te gaan slapen.

Nu de eerste 2 gloeiïngen erop zitten begint het wachten op de volgende 2… Dat worden de 2 mixing chambers van de volgende unit, of de 2 mixing chambers die we al gegloeid hebben en hun reparatie hebben ondergaan… Het is ons om het even… In de tussentijd zullen we de dagen gaan doden met wat hand en spanddiensten hier en daar op Gezer… De hele dag op je reet zitten is ook geen donder aan en is bovendien zeer vermoeiend… De telegraaf heb je na een half uurtje wel gezien, je facebook komt je strot uit en xhamster kijken on- site is ook niet echt aan te bevelen…

Het is nu zaterdag 12 oktober, het is pracht weer en het is Sjabbat… Misschien een paar uurtjes strand vandaag, voor de rest rustig aan doen… Morgen begint hier de nieuwe werkweek… Jullie horen nog wel van me…


להתראות (Lehietra'ot)

Johan