We zijn er bijna

Ben je eindelijk gewend aan dit afwijkende leef-schema, is het alweer bijna voorbij. Vanavond/vannacht/morgenochtend de laatste gloeiïng. Dan is de pret over. Maandag gaan we de oven weer in de container proppen. En als het gaat zoals het hoort te gaan zitten we dinsdag of woensdag in de luchtbus op weg naar ons beider Heimat.

Maar nu eerst nog even deze nacht zien door te komen. Gisternacht ging makkelijk. Wel was het verschrikkelijk k*tweer. Vandaag was het de hele dag redelijk zonnig, wel fris, en nu begint het weer weer tegen me te werken. Net een gigantische hagelbui en nu, om kwart voor 8, begint het weer. En jullie in Holland hebben het mooiste weer van de wereld, lees ik net. Hou alsjeblieft wat over voor mij, kan wel wat zon en warmte gebruiken.

De rit hier naartoe ging vandaag zeer vlot. Zo druk als het is door de weeks op St. Petersburg’s lanen en straten, zo rustig is het dus op zaterdag. Ook in de metro was het een stuk rustiger. Fantastisch hier trouwens, de metro. Elke 2,5 tot 3,5 minuut komt er een metro aan. Om binnen te komen betaal je 27 Roebel (= ongeveer 68 Eurocentjes). Dan kan je overal komen. Verlaat je een metrostation dan moet je wel weer een nieuw toegangsmuntje kopen als je weer verder wil. Maar voor die 68 Eurocentjes maakt het niet uit hoeveel haltes en hoeveel overstappen je maakt. Fantastisch.

Ik heb sinds vanavond trouwens een vriendin. Ze heet Натасия (Natasja) en ze heeft helaas geen Facebook-pagina. Натасия heeft mooi bruin haar en dito ogen. Натасия kwam net aangelopen en na een paar stukjes salami blijft ze nu naast de container liggen. Zo heb ik vanavond mijn eigen bewaakster bij me. Er lopen hier wel meer honden rond en ’s avonds komt er altijd een roedeltje voorbij van een stuk of 5. Maar Натасия lijkt me een beetje een eenling. Ze ligt hier wel vaker bij de deur van de portier en nu dus ook bij mij, de schat.

En zo komen we wel weer de nacht door. Straks in plaats van de eeuwige МакДоналдс maar eens een pizza. Daar zal mijn bezorger Rob wel even voor moeten omrijden, maar na 3 avonden МакДоналдс denk ik dat hij dat niet zo erg vindt. Rob is één van de andere 3 Nederlanders hier en doet laswerk aan de mixing chambers. Hij werkt voor cr8las uit Venray en zit ook in de nacht.

Na deze dienst ga ik een paar uurtjes te bed, niet te lang. Want na een paar van deze dagen moet je weer in je normale ritme zien te komen. Dus paar uurtjes slaap, opstaan, metrootje pakken en even lekker St. Pietersburg in. Het is zondag dus ik denk dat ik maar even lekker een Guinness ga pakken in mijn Iers/Engelse pub of in één van de 7 Molly’s die St. Petersburg rijk is.

En nu ga ik slapen, weltrusten allemaal…