Vooruit dan maar...

Mijn beste leesvriendinnen en -vrienden,

Aangezien ik jullie al heb verblijd met een berichtje uit het land tussen Tigris en Eufraat dacht ik dat het wel genoeg zou zijn voor vandaag...

Maar ineens, achter mijn bureautje, starend naar het scherm van mijn lappietoppie, zag ik ineens al jullie gezichten... Starend naar WBJ.nu... De wijsvinger herhalend drukken op de refresh-button...

"Waar blijft hij nu... Er zal toch niets gebeurd zijn... Moeten we hem even bellen... Boek jij alvast tickets, dan gaan we hem zoeken..."

Maar wees gerust mijn vrienden... Behalve een brandend gevoel in mijn ogen (nachtshift, vuile rook van vuile fabriek en fijnstof in de lucht) gaat het goed met me...

Vandaag heb ik lekker uitgeslapen en na de lunch heb ik gans internet uitgepluisd op zoek naar informatie over twee dorpjes hier... Niks, nada, noppes te vinden... Da's jammer, want ik heb een "mooi" (ontroerend) verhaal in mijn vingers zitten...

Dit verhaal is nu wel in de maak, maar ik ga dat niet plaatsen op WBJ.nu... Als ik helemaal klaar ben met dat verhaal mail ik hem wel naar jullie... Ik moet daar nog even verder in duiken...

Ik kan jullie wel verklappen, het is geen love-story maar keiharde realiteit...

Tot zover vanuit Baiji, jullie verslaggever ter plaatse,

Johan Smit