Op naar St. Petersburg

Okay, dit wordt waarschijnlijk een nogal lang verhaaltje, maar dat heb je nu eenmaal op zo’n eerste dag c.q. reisdag. Dan gebeurt er gewoon het een en ander.

Hedenmorgen dus koffers inpakken, laatste checkcheck en wachten op mijn vervoer. Kop koffie, peukje, rustig aan.

Even voor 8 staat Vincent voor de deur en brengt me naar Schiphol. Even na 8 uur op Schiphol, dus alle tijd. Inchecken ging vlot en door de douane nog vlotter. Wist ik veel, maar als Nederlands paspoort-houder kan je gewoon doorlopen door alleen maar even je paspoort op een scanner te leggen. Op naar Gate D18. Onderweg natuurlijk even wat drinken, beetje rondkijken, en rond 9.15 zijn mijn spullen gescand, zijn mijn paspoort en boardingcard gecontroleerd en sta ik bij de Gate. Voor even.

Want de ellende begint. Bij de C-pier is een bom uit WO II gevonden. Vluchten omgeleid, C-pier ontruimd en wij mogen met z’n allen naar Gate G16. G16? Dat is goddomme aan totaal de andere kant van Schiphol. 20 minuten lopen (als je een beetje je best doet). De kudde zet zich maar in beweging. En straks natuurlijk weer de hele poespas, riem af, laptopjes uit tas, alles uit je zakken halen. Pfff.

Bij G16 aangekomen worden de mensen die deze Gate beheren een beetje peuneveus. Wat komt die kuddie hier nu doen? Een ietwat gezette grondstewardes begint zenuwachtig te roepen dat we toch echt op de borden moeten kijken waar we naar toe moeten. Ja, hallo, hier naartoe dus. Nee, kijk op de borden. Ja, Glascow, wat hebben we daar mee te doen? Oh, sorry, jullie moeten naar D6. Das gvd waar we net vandaan komen! En de kudde zet zich maar weer in beweging.

Halverwege onze quest sla ik even af om even rustig een peukje tot me te nemen. Ik denk dat de haast nu wel weg is, want alles is vertraagd op dit moment. Rond 10 voor 10 staat de kudde bij D6. En niet alleen onze kudde. Hele kuddes naar alle delen van de wereld staan hier. Honderden mensen. Toch niet allemaal voor St. Petersburg, want dan moet er wel een heul grote luchtbus op ons staan te wachten.

D6 is onderverdeel in D6a tot en met D6l, dus verschillende vluchten. Wij hebben D6l (natuurlijk, het verst verwijderd) en we worden uiteindelijk in een bus gepropt die ons een tour de Schiphol laat doen. Over de A4 naar ons toestel. En uiteindelijk zit ik om 11 uur op mijn plek, maar nog niet in de lucht.

Natuurlijk allereerst de safety-instructies. In het Russisch en onverstaanbaar Engels. Als er wat gebeurt onderweg ben ik dus het haasje, want ik begreep er echt niets van (als frequent flyer weet ik het natuurlijk allemaal al). Het is in ieder geval duidelijk dat Rossiya Airlines een low-budget airline is. Zo besparen ze in ieder geval op het uiterlijk van hun personeel. De steward is er één van het soort “ik blijf altijd vrijgezel, tenzij er een zij is die stekeblind is”, en de hoofd-stewardes is overduidelijk over de toegestane houdbaarheidsdatum heen. Het hulp-stewardesje is nog wel aardig om te zien, het soort van die gooi je niet meteen je bed uit.

We hebben nu 1,5 uur vertraging en ik ga toch maar vragen of we die bom niet mee kunnen nemen om deze vervolgens bij onze Oosterburen af te leveren, teruggeven aan de rechtmatige eigenaars, zeg maar. En dan eindelijk gaan we om 11.38 de lucht in.

Rond kwart voor 2 krijgt onze luchtbus last van verkeersdrempels. We krijgen wat te eten en een kopje koffie na. Koffie? Mijn ogen springen mijn oogkassen uit, wat een bocht. Liever een biertje, maar ja, low-budget heh, hebben ze niet, goedkoop hoor.

Na 2 uur en 40 minuten word de landing dan ingezet. Ik ben in St. Petersburg. Op een vliegveld. En nu? Salmir is geland op het andere vliegveld van St. Petersburg. Dan word ik gebeld door een mevrouw met een leuke Engels-Russische stem. Mijn contactpersoon? Ze verteld dat er ergens op het (immense) parkeerterrein een taxi voor me staat met nummer 548. Daarmee bedoelde ze het nummerbord. Welke taxi-maatschappij? Ja, een witte Chevrolet. Enfin, na wat heen en weer bellen vind ik de taxi (of hij mij eigenlijk). Na een rit van ruim een uur door gans Petersburg word ik in een zeer afgelegen deel van deze immense stad afgezet bij een soort van hotel. In the middle of fucking nowhere.

What the fuck. Waar is die mooie boulevard met die hooggehakte, kortgerokte, langbenige, borstenshowende schonen??? Niet hier, laat dat duidelijk zijn. Niets geen kroegen, restaurants, night-clubs, hgkglbbs-schonen. Lekker dan. Ja, een bar in het hotel. Onderhand ontmoet ik Salmir en samen gaan we maar het hotel in, inchecken, taxi betalen en maar een biertje nemen. We raken aan de praat met wat werknemers van onze opdrachtgever. Er schijnt hier 5 minuten vandaan een restaurantje te zijn, een soort van Duitse Biergarten met eten.

Daar gaan we dan maar eten. Leuk tentje, goed eten, en de hele tijd gezellig jodelmuziek en Schlagers. Help. Verschrikkelijk. Maar het eten is goed. Zo ook het vrouwelijk schoon wat zo nu en dan hooggehakt komt voorbij kachelen.

Zo, dat was dag 1 St. Petersburg. Morgen vroeg op, ontbijt om 6 uur, pfff. En aangezien het hier 2 uur later is, is het hier dus nu eigenlijk al wel een beetje laat. Tot later allemaal.