Murphey’s Law

De tering. Da’s vroeg op. Om 05.30 uit mijn bedje (03.30 Nederlandse tijd, dus even wennen nog), om 06.00 een soort van ontbijt (ook even wennen) en om 06.30 met z’n allen de bus in, op weg naar onze werklocatie alwaar we om 06.55 arriveren.

Dat is in het kort mijn ochtend. Maar Murphey’s Law heet niet voor niets zo en dan bedoel ik niet die leuke kroeg in Hillegom. Nee, het is die bekende wet die zegt dat als iets niet goed gaat/ging (zie mijn vlucht van gisteren), het niet daarbij blijft. En Murphey is hier dus ook, in het verre St. Petersburg. What the fuck doet hij hier?

Rond 06.30 vertrekt de bus dus met de groep gastarbeiders uit Duitsland, Portugal en die ene Nederlander. Volgens schema komen we aan op de centrale, alwaar Salmir en ik moeten wachten op Herr ober-Manager van dit project om ons een pasje te geven, welke toegang geeft tot de centrale.

Maar helaas, het busje van Herr ober-Manager heeft brokken gemaakt onderweg. En brokken hier betekent een ellenlange gang langs allemaal bureaucratische bureau’s. Met ellenlange bureaucratische formulieren en dito gesprekken.

Na bijna 3 uur gewacht te hebben bij de ingang van de centrale en nog steeds geen Herr ober-Manager in de buurt, regelt iemand anders van de firma Arnolds dat we alvast naar binnen mogen. En oh verrassing aldaar, onze container (bevattende een oven en branders etc. voor onze klus) is er nog niet. Murphey, rot op nu! Maar Murphey is nog lang niet klaar met ons, blijkt later.

We lopen dus maar wat rond, drinken hier en daar wat koffie. Maken hier en daar een praatje en vergapen ons aan de directiesecretaresse. Kanonne, ik weet niet of ze op haar kwaliteiten is geselecteerd, maar zeker wel op haar kwalitieten en haar benen “ohne ende”.

Even voor 12 uur is daar Herr ober-Manager en we gaan maar wat eten in de kantine. Voor de rest gebeurt er weinig vandaag. Een beetje interessant staan doen met een rolmaat bij een berg zand waar straks, ooit, onze oven komt te staan.

Ooit. Want aan het einde van de dag, bijna op weg naar het hotel, komt Murphey weer even kijken. De container wordt vastgehouden. De douane heeft oliefilters gevonden in de container. Dingetjes van enkele tientallen eurocent per stuk. Maar de hondstrouwe en altijd waakzame waakhonden van Ruslands grenzen willen tot op de cent weten hoe duur die dingen zijn (schriftelijk uitgelegd uiteraard). En of ze hier achterblijven en zo niet, hoe ze weer mee terug komen. En zo ja, importkosten uiteraard.

Dus die container zien we morgen vast niet. En nu even kijken hoe ik weer een dag ga doorkomen met meer dan af en toe gluren naar de benen “ohne ende” en de kwalitieten van de directiesecretaresse.

Tot morgen allemaal.