Partycrashen

Okay, kijken of ik dit uit mijn vingers krijg. De coördinatie vingers, ogen, gedachten etc. loopt niet helemaal soepel deze ochtend. Eén en ander houdt verband met een iets te veel versnaperingen afgelopen nacht, maar uiteraard totaal buiten mijn schuld.

Nadat Salmir en ik, terug in het hotel, ons hadden opgelapt, gingen we nog even kijken bij de Deutschische Biergarten hier verderop. Laat daar nu net een trouwpartijtje zijn. Salmir wilde al weer omkeren, want besloten feestje, maar Johan laat zich daardoor natuurlijk niet tegenhouden. Nou viel dat besloten gelukkig mee dus later zitten we met een biertje en een bord kipkluifjes aan een tafel. Live-bandje, drankje, hapje. Wat wil je nog meer.

Maar het bandje stopte al snel en ik denk dat de bruiloft elders door is gegaan. Dus toen werd het stil, behalve dan weer die eeuwige Deutschische slagers en jodelie-muziek die na het bandje uit de speakers knalden. Feestje over, jammer.

Enfin, ik loop na een kort toilet-bezoekje langs een deurtje, ergens in een hoekje, van waar achter knalharde muziek klinkt. Komt er een Rus aan, doet het deurtje open, en ik zie allemaal hossende en dansende jongelui van tussen de 20 en 30. Ik krijg een soort van duwtje en ik sta er middenin. Gezellig. Allemaal Russen en Russinnen die tegen me praten (?). Ik vertel dus in mijn beste Engels dat ik zo terug ben, even Salmir halen. En 15 minuten later staan we dus te proosten en te praten met Russen en Russinnen die hun insigne voor politie-commandant hebben behaald.

Ondertussen is Salmir verdwenen (?). Naar later blijkt (ik heb schijnbaar een aantal sms-jes gemist) mocht hij er niet meer in, en ik heb geen flauw idee waarom. Ik liep in en uit, alsof ik al jaren hun beste vriendski en kameraadski was. Er was drank en eten ohne ende en ik mocht overal gebruik van maken.

Op een gegeven moment begon er enige commotie. De hoofd-commissaris van politie kwam een borreltje halen en een toespraak houden. Meteen werd ik voorgesteld aan deze beste man en was ik ineens een goede vriend van de groep. Enfin, iedereen om deze man staan terwijl hij zijn nieuwe kogelvangers toespreekt.

Nu spreken er een aantal van mijn nieuwe vrienden niet zo heel goed Engels, maar uiteraard werd het dan toch ook tijd dat ik even het woord nam. Eén van mijn nieuwe vrienden vertaalde mijn speach wat iets was van: ”Ik, als Hollander, die ineens op dit feestje verschijnt, ben aangenaam verrast door jullie gastvrijheid. Ik wens een ieder van jullie een goede toekomst als hoeder van de wet en ik hoop dat één van jullie mij de komende week nog eens aanhoudt. Proost, op jullie toekomst”.

Applaus, schouderklopjes, omhelzingen, drankje. Foto’s natuurlijk. Gezellig dat het was. En nog steeds geen spoor van Salmir. Toch maar even buiten kijken. Staat hij daar te staan, beetje boos, waarom ik niet kwam. Ja, hallo, jij ging weg, en ik heb het nu even naar mijn zijn. Sorry. Onderhand gaat de party door, de verhalen en het vertalen door, en het eten en drinken ook. Maar rond een uurtje of 02.00 vind ik het genoeg. Ik neem afscheid van mijn nieuwe vrienden nadat ik wel even heb gesproken met een schone welke ik vraag of zij mij één dezer dagen alsjeblieft zou willen arresteren. Ze denkt er over na.

Om dit verhaal kort te maken, rond een uur 02.30 loop ik het hotel in, het is een beetje druilerig op dat moment. En ik denk dat ik rond een uurtje of 03.00 mijn bed heb opgezocht, denk ik. Vanochtend nog net op tijd voor het ontbijt en nu zit ik dus, om 11.15, dit alles op te tikken. Het is zeikweer deze ochtend en ik ga straks nog maar eens de stad in, die Engelse pub van gisteren roept me. Misschien tijd voor een anti-kater en misschien heb ik de mazzel gearresteerd te worden door één van de schone dames van heden nacht.